دو‌گانه‌ی تشویق و انتقاد، همیشه از اون دست مسائلیه که اثر و کارکردشون بیشتر از هرچیزی به مهارت‌های نرم ارتباطی بستگی داره.

همیشه تو فرهنگ کار ایرانی، نحوه‌ی انتقاد بسیار چالش‌برانگیزتر از مفهوم تشویقه بنابراین ما باید هنر انتقاد رو یادبگیریم تا هم بهره‌وری رو افزایش بدیم هم اینکه انسانی و اثربخش باشه.

به نظرم این گزاره که یادگرفتم از کتابا و تجربه کار در پست‌های مدیریتی در شرکت‌های بزرگ و کوچیک، بهترین مانیفست انتقاده:

انتقاد را طوری انجام دهید که باعث زیر سوال بردن اعتماد شما نسبت به توانایى‌هاى طرف مقابل نشود ولى همچنان صریح بوده و تفسیرپذیر نباشد.

یادمون نره هدف از انتقاد در فضای سازمانی، تلنگر و دعوت فرد به افزایش کیفیت و بهره‌وریه نه تخطئه و ترور شخصیت و دستاویزی برای تحقیر.